در این مبحث از مقررات ملّی ساختمان، به منظور اعمال مقررات محافظت ساختمان ها در برابر حریق، واژه ها و اصطلاحات با معانی و مفاهیمی که در این بخش ذکر شده است، استفاده می شوند.
۱-۱-۱-۳ آتریوم: یک فضای باز قائم که به دلیل ارتباط تعدادی از طبقات ایجاد و برای مقاصدی به جز پلکان، آسانسور، پله برقی، داکت تاسیسات برقی و مکانیکی یا تهویه هوا به کار گرفته می شود.
۲–۱–۱–۳ آزمایش حریق استاندارد: آزمایش یا آزمایشهای استاندارد ویژه برای شناسایی مقاومت و رفتار مصالح، فرآورده ها، اعضا و اجزای ساختمانی در مقابل آتشسوزی، که مشخصات اجرایی آنها بعداً به وسیله مقررات مربوط به خود تعیین خواهد شد.
۳–۱–۱–۳ ارتفاع طبقه و بنا: منظور از ارتفاع طبقه، فاصله قائم از کف تمام شده آن طبقه تا کف تمام شده طبقه بالاتر است. ارتفاع طبقه آخر بنا، حد فاصل کف تمام شده آن طبقه تا کف تمام شده متوسط سطح بام ساختمان می باشد. ارتفاع بنا به ارتفاع تمام طبقات یا فاصله قائم از تراز متوسط کف زمین طبیعی تا متوسط ارتفاع بام ساختمان گفته می شود.
۴–۱–۱–۳ افزایش بنا : انجام هرگونه عملیات ساختمانی که سطح یا حجم یک بنا را افزایش دهد.
۵–۱–۱–۳ اعضای باربر: اعضایی از ساختمان که بار مرده و زنده ساختمان را به شالوده ها انتقال می دهند.
۶–۱–۱–۳ بازارچه: یک مجتمع ساختمانی که شامل تعدادی از انواع تصرف های متفاوت اعم از عرضه کالا به صورت متمرکز و غیرمتمرکز، غذاخوری، اماکن سرگرمی، تفریحی و خدماتی باشد.
۷–۱–۱–۳ بالابر: اتاقک یا سکویی که به مکانیسم بالا و پائین شدن در مسیر قائم و ثابت مجهز باشد.
۸–۱–۱–۳ بنای موجود: بنایی که مطابق مقررات و قوانین گذشته اجرا و تکمیل شده است.
۹–۱–۱–۳ پناهگاه امن: فضایی که در موقع حریق به عنوان پناهگاه موقت مورد استفاده قرار می گیرد. مساحت این فضا با احتساب ۰.۲۸ مترمربع برای هر نفر محاسبه می گردد.
۱۰–۱–۱–۳ پارکینگ باز: پارکینگ به مکانی اطلاق می گردد که به منظور توقف خودرو مورد استفاده قرار می گیرد. پارکینگ باز به انواعی از پارکینگ گفته می شود که به ازاء هر متر از محیط کل پارکینگ ۰.۴ مترمربع مساحت بازشو داشته و حداقل در ۴۰ درصد طول محیط یا به صورت مساوی در دو ضلع مقابل پارکینگ توزیع شده باشند.
۱۱–۱–۱–۳ پارکینگ بسته: به هر پارکینگی که باز نباشد، پارکینگ بسته گفته می شود.
۱۲–۱–۱–۳ پارکینگ مکانیزه: به پارکینگ هایی اطلاق می شود که فاقد طبقه بوده و خودروها بدون حضور راننده و به وسیله تجهیزاتی که با رایانه کنترل می شوند، در محل خود جای می گیرند.
۱۳–۱–۱–۳ پلکان خارجی: پلکانی که بیش از یک طرف در ارتباط مستقیم با فضای آزاد باشد.
۱۴–۱–۱–۳ پلکان متحرک: پلکانی که به کمک وسایل و دستگاه های مکانیکی حرکت کند. رجوع شود به بند .۶-۴-۱-۳
۱۵–۱–۱–۳ پنجره حریق: پنجره ای که با “آزمایش حریق استاندارد” حائز شرایط مقاومت و محافظت دربرابر حریق متناسب با محل استقرار خود باشد.
۱۶–۱–۱–۳ پنجره چشمی: پنجره ای که فقط برای تأمین دید به فضای مجاور تعبیه شده باشد.
۱۷–۱–۱–۳ تائید شده، تصویب شده: تائید و تصویب مصالح، لوازم و تأسیسات ساختمانی، طرح ها، روش ها و ساختارها، یعنی تائید و تصویب آنها توسط مقامات قانونی مسئول، مراکز و آزمایشگاه های دارای صلاحیت که مطابق ضوابط، استانداردها و مقررات مربوطه، با انجام آزمایش و بررسی مستقیم یا غیرمستقیم (توسط اشخاص مورد اعتماد، یا بر حسب اصول مطمئن از طرف مقامات ذیصلاح و نهادهای علمی و فنی شناخته شده) صورت می گیرد.
تائید و تصویب تصرف، یعنی تائید و تصویب یک یا چند نوع بهره گیری از بنا، که بنا بدان مقاصد استفاده خواهد شد، توسط مقامات دارای صلاحیت قانونی و مسئول که مطابق مقررات مربوطه با استناد به ارائه ادله دقیق و قاطع برای هماهنگی کامل ساختمان با مقررات اصولی در مورد آن تصرف یا تصرف ها انجام می شود.
۱۸–۱–۱–۳ تخلیه خروج: بخشی از “راه خروج” که بین “خروج” و معبر عمومی قرار گرفته است.
۱۹–۱–۱–۳ تصرف: منظور از تصرف، نوع بهره گیری از بنا یا بخشی از آن است که به مقاصدی معلوم در دست بهره برداری بوده یا قرار است برای آن مقاصد استفاده شود.
۲۰–۱–۱–۳ تصرف بسیار پرخطر: بناهایی که به مناسبت نوع تصرف، دارای مواد و مصالح بسیار آتش زا، سمی، سوزا، خورنده و انفجاری باشند و بناهایی که به دلیل نوع تصرف، بار محتویات قابل احتراق در آنها ۱۵۰ کیلوگرم در هر مترمربع زیربنا و بیشتر باشد، دارای تصرف بسیار پرخطر شناخته شده و شامل تمام بناهای با تصرف مخاطره آمیز و آن دسته بناهای با تصرف صنعتی و انباری که دارای چنین باری هستند، می شوند.
۲۱–۱–۱–۳ تصرف پرخطر: بناهایی که به دلیل نوع تصرف، بار محتویات قابل احتراق در آنها بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ کیلوگرم در مترمربع زیربنا باشد، دارای تصرف پرخطر شناخته شده و شامل آن دسته بناهای با تصرف صنعتی و انباری که دارای چنین باری هستند، می شوند.
۲۲–۱–۱–۳ تصرف کم خطر: بناهایی که به دلیل نوع تصرف، بار محتویات قابل احتراق در آنها تا ۵۰ کیلوگرم در مترمربع زیر بنا باشد، دارای تصرف کم خطر شناخته شده و شامل بناهای با تصرف مسکونی، آموزشی- فرهنگی، درمانی- مراقبتی، تجمعی، اداری- حرفه ای و آن دسته بناهای با تصرف صنعتی و انباری که بار محتویات قابل احتراق در آنها از ۵۰ کیلوگرم در متر مربع کمتر است، می شوند.
۲۳–۱–۱–۳ تصرف میان خطر: بناهایی که به دلیل نوع تصرف، بار محتویات قابل احتراق در آنها بین ۵۰ تا ۱۰۰ کیلوگرم در مترمربع زیربنا باشد، دارای تصرف میان خطر شناخته شده و شامل بناهای با تصرف تجاری و آن دسته بناهای با تصرف صنعتی و انباری که دارای چنین باری هستند، می شوند.
۲۴–۱–۱–۳ تغییرات: هرگونه دگرگونی یا تغییر و تبدیل در ساختمان، در راه های خروج از ساختمان و در تأسیسات مکانیکی و برقی ساختمان که به قصد توسعه ساختمان نباشد.
۲۵–۱–۱–۳ حریق بند: اعضایی از بنا، شامل دیوار، سقف و کف مقاوم حریق که بتواند در مقابل سوختن تمام بار حریق واقع در فضای مربوط به خود، ایستادگی و مقاومت کند.
۲۶–۱–۱–۳ حیاط: فضای باز بدون سقف و بدون تصرف که از دو یا چند طرف با دیوارهای خارجی بنا محصور باشد و اگر از همه طرف به دیوارهای خارجی بنا محصور شود، در آن صورت به آن حیاط داخلی گفته می شود.
۲۷–۱–۱–۳ خانه: فضای زندگی حداکثر با دو طبقه ارتفاع، با حمام و آشپزخانه مستقل که به منظور سکونت یک یا دو خانوار (با حداکثر ۱۶ نفر در هر طبقه) در نظر گرفته شده باشد.
۲۸–۱–۱–۳ خروج: بخشی از “راه خروج” که به وسیله ساختار و تجهیزات مقاوم حریق، بر اساس ضوابط و مقررات از سایر فضاهای ساختمان جدا و ایمن شده و مستقیم یا از طریق تخلیه خروج به معبر عمومی منتهی شود. رجوع شود به بند .۳-۳-۱-۳
۲۹–۱–۱–۳ خروج افقی: رجوع شود به بند .۳–۴–۱–۳
۳۰–۱–۱–۳ خطرات ناشی از محتویات داخل بنا: محتویات داخلی بناها از دیدگاه مقدار بار حریق به سه گروه پرخطر (بیش از ۱۰۰کیلوگرم برمترمربع بار حریق)، میان خطر (بیش از ۵۰ تا ۱۰۰ کیلوگرم درمترمربع بار حریق) و کم خطر (تا ۵۰ کیلوگرم در مترمربع بار حریق) دسته بندی می شوند. محتویات داخلی بناها ازدیدگاه دیگری که نوع خطر را مشخص می کند، به سه گروه خطر شدید، خطر معمولی و خطرضعیف دسته بندی می شوند.
۳۱–۱–۱–۳ خطر شدید: بناهائی هستند که درآنها مواد، مصالح و کالاهای خطرناک نگهداری، فرآوری یا استفاده می شوند. این بناها باید با مقرراتی که به طور اختصاصی برای آنها تدوین خواهد شد، نیز مطابقت داده شوند. محتویات با خطر شدید خود در ۵ رتبه دسته بندی می شوند.
الف) خطر شدید رتبه :۱ مواد و مصالحی که با خود خطر انفجار و ترکیدن همراه دارند.
ب) خطر شدید رتبه :۲ محتویات و موادی را شامل می شود که ناگهان و به طور یکجا خطر آتش گرفتن دارند.
پ) خطر شدید رتبه :۳ محتویات با خطر شدید رتبه ۳ مواد و مصالحی هستند که به سوختن دیگر اجسام درحریق ها کمک می کنند.
ت) خطر شدید رتبه :۴ شامل مواد و مصالحی هستند که برسلامت اشخاص تاثیر مستقیم دارند.
ث) خطر شدید رتبه :۵ این گروه شامل مواد و مصالح مورد استفاده درساخت نیمه هادی های
الکترونیکی است.
۳۲–۱–۱–۳ خطر معمولی: محتویاتی هستند که از لحاظ سوختن در حریق ها شرکت می کنند و امکان سوختن آنها به صورت معمولی یا سریع وجود دارد. این گروه محتویات اغلب در موقع سوختن حجم نسبتاً زیادی دود تولید می کنند.
۳۳–۱–۱–۳ خطر ضعیف: محتویاتی هستند که در مواقع بروز حریق چندان میل به سوختن نداشته و آتشگیری خود به خود درآنها اتفاق نمی افتد.
۳۴–۱–۱–۳ خود بسته شو: اصطلاح “خود بسته شو” هنگامی که در مورد درهای حریق یا سایر بازشوهای حفاظتی به کار برده شود، به مفهوم بسته بودن در (یا بازشو) در حالت عادی و بسته شدن آن پس از عبور است، که برای اطمینان از انجام این عمل، در به یک وسیله مکانیکی تائید شده مجهز می شود.
۳۵–۱–۱–۳ خودکار: اصطلاح “خودکار” در مورد تجهیزات محافظت دربرابر حریق، برای وسایل و دستگاه هایی به کار برده می شود که در اثر واکنش به برخی از محصولات احتراق، خود به خود و بدون دخالت انسان عمل کنند.
۳۶–۱–۱–۳ خودکار بسته شو: این اصطلاح هنگامی که در مورد درهای حریق یا سایر بازشوهای حفاظتی به کار برده شود، منظور بسته شدن در (یا بازشو) به هنگام حریق در اثر واکنش به برخی از محصولات احتراق یا از طریق گرفتن فرمان از محلی دیگر است.
۳۷–۱–۱–۳ خیابان: هر نوع راه عبور و مرور عمومی در فضای باز، که دارای حداقل ۹ متر عرض بوده و به نحوی طرح شده باشد که امکان استفاده واحدهای آتشنشانی برای اطفای حریق را فراهم آورد. معابر داخل فضاهای بسته و تونل ها اگرچه مورد استفاده عبور و مرور عمومی قرارگرفته و ماشین رو باشند، به عنوان خیابان ملحوظ نمی شوند.
۳۸–۱–۱–۳ در حریق: دری که با انجام “آزمایش حریق استاندارد” حائز شرایط مقاومت و محافظت در برابر حریق متناسب با محل استقرار خود باشد.
۳۹–۱–۱–۳ دسترس خروج: بخشی از “راه خروج” که از هر نقطه ساختمان منتهی به قسمت “خروج” می شود. رجوع شود به بند .۲-۳-۱-۳
۴۰–۱–۱–۳ دستگیره محافظ: لوله، چوب یا هر پروفیلی که در طول راه پله و بالکن برای گرفتن دست و نلغزیدن انسان نصب شود.
۴۱–۱–۱–۳ دسته بندی تصرف ها: تمام تصرف ها بر اساس میانگین وزن محتویات قابل احتراق در مترمربع زیربنای ساختمان، در چهار گروه تصرف های بسیار پرخطر، تصرف های پرخطر، تصرف های میان خطر و تصرف های کم خطر دسته بندی می شوند.
۴۲–۱–۱–۳ دوام دربرابر حریق: مدتی که مصالح یا قطعات و اجزای ساختمانی درمقابل شرایط خاص اجرای “آزمایش حریق استاندارد” همچنان عملکرد خود را حفظ کنند.
۴۳–۱–۱–۳ دودبند: وسیله جداسازی با مشخصات مقاوم حریق یا غیرمقاوم دربرابر حریق که به صورت افقی یا قائم، مانند دیوار، کف یا سقف به منظور ممانعت از جریان دود، طراحی و ساخته می شود. موانع دود ممکن است برای حفاظت بازشوها نیز به کار گرفته شوند.
۴۴–۱–۱–۳ دیوار جان پناه: بخش امتداد یافته دیوارهای خارجی بنا در بام که به منظور تامین ایمنی و تفکیک همسایگی اجرا می شود.
۴۵–۱–۱–۳ دیوار دودبند: دیوار یا دیوارهای که راهروی خروج را قطع کرده و به یک یا چند در مجهز است. این دیوار باید مانع گسترش آتش و دود باشد.
۴۶–۱–۱–۳ دیوار کتیبه: بخشی از دیوار خارجی ساختمان که پائین یا بالای پنجره (یا بازشو) واقع می شود.
۴۷–۱–۱–۳ دیوار مشترک: دیواری که در مرز مالکیت دو ساختمان برای بهره گیری مشترک ساخته می شود.
۴۸–۱–۱–۳ راه خروج: مسیر ممتد و بدون مانعی که برای رسیدن از هر نقطه ساختمان به یک محوطه باز یا معبر عمومی در نظر گرفته شود. راه خروج از سه بخش مشخص “دسترس خروج”، “خروج” و “تخلیه خروج” تشکیل شده است. رجوع شود به بند .۴-۱-۳
۴۹–۱–۱–۳ راه پله: بخشی از مجموعه راه خروج شامل تعدادی پله یا سکو که در مجموع رفت و آمد از یک طبقه به طبقه دیگر را بدون تداخل و برخورد با مانع امکان پذیر می کند. رجوع شود به بند .۴-۴-۱-۳
۵۰–۱–۱–۳ زیرزمین: قسمتی از ساختمان که تمام یا بخشی از آن پائین تر از کف زمین طبیعی قرارگرفته و به عنوان طبقه به حساب نیاید.
۵۱–۱–۱–۳ ساختارهای سوختنی: در این دسته ساختار، اعضای باربر و دیوارهای داخلی بنا می تواند با هرگونه مصالحی اعم از سوختنی و یا غیر سوختنی ساخته شود، هرچند لازم است ساعت مقاومت حریق تعیین شده برای برخی عوامل باربر و مواضع مختلف بنا رعایت گردد. این دسته ساختار خود شامل دو گروه فرعی ۱ و صفر ساعت مقاوم حریق است.
۵۲–۱–۱–۳ ساختارهای غیرسوختنی: مشخصات استفاده از مصالح در این دسته ساختار مانند دسته مقاوم حریق است، با این تفاوت که به مقاومت حریق و محافظت حریق کمتری نیاز خواهد بود و به طورکلی اعضای باربر و سازه بنا باید تا دو ساعت بتواند دربرابر یک حریق با مشخصات استاندارد مقاومت کند. ساختارهای غیرسوختنی خود بر اساس ساعت مقاومت حریق اعضای باربر در مواضع مختلف بنا به دو گروه فرعی به شرح زیر دسته بندی می شوند:
الف) ۱ و ۲ ساعت مقاوم حریق
ب) صفر و ۲ ساعت مقاوم حریق
۵۳–۱–۱–۳ ساختارهای مقاوم حریق: ساختارهای مقاوم حریق بناهایی را شامل می شوند که اعضای باربر و سازه درآنها با مصالح غیرسوختنی مانند بتن، فولاد، آجر و ماسه سیمان، گچ و نظایر آن ساخته شده و هرگروه از اعضا، دارای ساعت مقاومت حریق لازمه و خواسته شده طبق ضوابط هستند، همچنین تمهیدات محافظت دربرابر حریق مطابق مقررات در آنها اعمال می گردد. ساختارهای مقاوم حریق خود بر اساس ساعت مقاومت حریق و رتبه حفاظتی که فراهم خواهند کرد، به دو گروه فرعی به شرح زیر دسته بندی می شوند:
الف) ۳ و ۴ ساعت مقاوم حریق
ب) صفر، ۱ و ۲ ساعت مقاوم حریق
۵۴–۱–۱–۳ سرسره فرار: سطح لغزنده ای که به منظور فرار به خارج از ساختمان طراحی شده باشد. رجوع شود به بند .۸-۴-۱-۳
۵۵–۱–۱–۳ سطح خالص: سطح خالص هر طبقه از ساختمان فقط به فضاهای قابل تصرف گفته شده و سطوح مربوط به فضاهای عمومی و ارتباطی و ضخامت دیوارها را شامل نمی گردد.
۵۶–۱–۱–۳ شفت: فضای ارتباطی قائم بین طبقات یا بین کف تا بام ساختمان که به منظور تعبیه آسانسور، بالابر، آشپزخانه، تأمین روشنایی، انجام تهویه، عبور کانال ها و لوله ها، تخلیه زباله و غیره در نظر گرفته می شود.
۵۷–۱–۱–۳ شیبراه: پیاده راه با شیب حداکثر ۱ به ۲۰ که به عنوان راه دسترسی مورد استفاده واقع شود.
۵۸–۱–۱–۳ طبقه: بخشی از ساختمان که بین دو کف متوالی واقع شود. در مواردی که فاصله کف تمام شده از سطح زمین طبیعی از ۱۲۰ سانتیمتر بیشتر نباشد، فضای زیر آن طبقه به عنوان “زیرزمین” منظور می گردد.
۵۹–۱–۱–۳ طبقه خیابان: طبقه ای از بنا که از کف خیابان یا محوطه خارج بنا حداکثر با شش پله قابل دسترس باشد. در مواردی که دو یا چند طبقه ساختمان بتوانند در اثر تغییرات تراز مستقیماً به خیابان یا محوطه اطراف راه یابند، ساختمان به همان تعداد دارای طبقه خیابان خواهد بود. به همین ترتیب، چنانچه هیچ یک از طبقات بنا نتوانند با شرایط یاد شده امکان دسترسی به خیابان و محوطه خارج داشته باشند، ساختمان بدون “طبقه خیابان” منظور می گردد.
۶۰–۱–۱–۳ طبقه یا تراز تخلیه: پائین ترین طبقه ای از بنا که حداقل ۵۰ درصد از بار تخلیه متصرفین از آن به معبر عمومی تخلیه شوند. درصورت عدم وجود شرایط فوق، پائین ترین طبقه ای که دارای یک یا دو خروج با ارتباط مستقیم به معبر عمومی باشد، به عنوان طبقه یا تراز تخلیه شناخته می شود.
۶۱–۱–۱–۳ ظرفیت راه خروج: مقدار عرضی که برای “مجموعه راه خروج” در تمام طول مسیر (با توجه به بار تصرف) در نظر گرفته می شود. در شرایط معمولی حداقل مقدار این عرض ۷۵۰ میلیمتر است. رجوع شود به بند .۵-۱-۳
۶۲–۱–۱–۳ فضای انتظار: فضای مشترک و همگانی در بناهای تجمعی که به منظور سپری کردن اوقات پیش از موعد برای ورود به یک سالن اجتماعات در نظر گرفته می شود.
۶۳–۱–۱–۳ فضای پناه دهی: فضایی که در مقابل حریق به میزان مشخصی مقاومت می نماید.
۶۴–۱–۱–۳ فضای ورودی: فضای مشترک و همگانی در بناها که به منظور کنترل و ایجاد تسهیلات برای ورود و خروج افراد در نظر گرفته می شود.
۶۵–۱–۱–۳ مانع حریق: صفحه یا پردهای سرتاسری که به صورت قائم (مانند دیوار) یا افقی (مانند سقف) با زمان مشخصی از مقاومت حریق برای جلوگیری از گسترش آتش و دود از فضایی به فضای دیگر به کار گرفته می شود. این صفحات همچنین ممکن است برای حریق بند کردن بازشوها نیز استفاده شوند.
۶۶–۱–۱–۳ مجزاسازی افقی: فاصله مشخص بین دیوارهای خارجی بنا تا “مرز مالکیت” یا سایر بناهای همسایگی، اعم از خصوصی، عمومی و خیابان که به منظور تأمین فضای باز لازم در نظر گرفته می شود. رجوع شود به بند .۴-۱-۳
۶۷–۱–۱–۳ محوطه باز: فضایی که تصرفی در آن صورت نگرفته و به وسیله ساختمان محصور نشده باشد. محوطه باز باید برای جای دادن متصرفان بنا کافی باشد و اندازه و محل آن به گونه ای باشد که به هنگام بروز حریق، ماموران آتشنشانی و ایمنی بتوانند به آن دسترسی داشته و از آن استفاده برند. محوطه باز باید در تمام اوقات شبانه روز از هرگونه موانع خالی باشد.
۶۸–۱–۱–۳ معبر عمومی: خیابان، کوچه یا موارد مشابهی از کاربرد زمین که به طور دایم در تصرف و استفاده عموم قرار گرفته و اساساً از آن طریق بتوان بدون مانع به سایر قسمت های شهر رفت و آمد نمود. عرض و ارتفاع مفید معبر عمومی باید حداقل ۳ متر باشد.
۶۹–۱–۱–۳ مقام قانونی مسئول: مقام دارای صلاحیت قانونی و مسئول، سازمان، دفتر یا فردی است که مسئولیت تصویب مصالح، تأسیسات، تجهیزات یا روش ها را به عهده گیرد. مقام دارای صلاحیت قانونی و مسئول که از آن به اختصار مقام قانونی مسئول نام برده می شود، در این مقررات با مفاهیمی گسترده به کار برده شده است، زیرا کارگزاران و نمایندگان صلاحیت دار و تصویب کننده به تناسب مسئولیت هایشان متفاوت هستند.
هرجا که ایمنی همگانی در اولویت قرار داشته باشد، مقام دارای صلاحیت قانونی و مسئول ممکن است به تناسب درجه اهمیت، یک سازمان دولتی مرکزی، استانی یا محلی، مانند مقام قانونی مسئول حفاظت از حریق، سازمان آتشنشانی، اداره یا گروه آتشنشانی، اداره پیشگیری از آتشسوزی، اداره حفاظت و بهداشت کار، شهرداری، اداره بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، اداره بازرسی برق ساختمان ها یا هر گروه و تشکیلات دیگری که دارای اختیار قانونی است، باشد. همچنین اداره بازرسی بیمه مرکزی، اداره ارزیابی و زمان گذاری، یک شرکت بیمه خصوصی و حتی نماینده هریک از نهادهای فوق می تواند مقام قانونی مسئول باشد. در بسیاری موارد ممکن است صاحب ملک یا نماینده تام الاختیار او نقش مقام قانونی مسئول را به عهده گیرد. در تأسیسات متعلق به دولت، ممکن است اداره ایمنی و حتی یکی از کارمندان اداری نظیر افسر فرمانده یا نگهبان، مقام قانونی مسئول باشد.
مقام قانونی مسئول می تواند به منظور مورد قبول قرار گرفتن مصالح، لوازم، تأسیسات طرح ها یا روش ها، از دستورالعمل ها و استانداردهای ملّی یا ضابطه های مناسب دیگر استفاده کرده و آنها را برای تصویب، مبنا قرار دهد. در نبود چنین استانداردهایی، مقام یاد شده ممکن است مدارکی دال بر مناسب بودن مصالح، تأسیسات، روش ها و نیز کاربرد درست آنها از به کار برنده مطالبه نماید. مقام قانونی مسئول، همچنین ممکن است فهرستها و برچسب های سازمانی را که ارزیابی تولیدات را بر عهده دارد و در موقعیتی است که انطباق اقلام لیست شده را با استانداردهای مربوطه مشخص می سازد، مورد استناد قرار دهد.
مقام قانونی مسئول می تواند در موارد و شرایطی که تهدیدات حریق، جان انسان ها را به طور حیاتی در معرض خطر قرارمی دهد و درحال حاضر تمهیداتی برای آن ارائه نشده، از مقررات و استانداردهای معتبر بین المللی استفاده نماید، مشروط بر آنکه تناقضی با مقررات این مبحث به وجود نیاورد.
در شهرهای بزرگ مقام قانونی مسئول سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی می باشد. شهرهای بزرگ توسط وزارت کشور بر حسب جمعیت آنها مشخص گردیده است.
۷۰–۱–۱–۳ منطقه حریق: بخشی از فضای داخل ساختمان که از اطراف و از سقف و کف به وسیله اعضای ساختمانی مقاوم حریق محدود شود. منطقه حریق با بررسی و اندازه گیری عرض، طول و ارتفاع حریق احتمالی ارزیابی می شود.
۷۱–۱–۱–۳ میان طبقه: طبقه ای واقع در بین هریک از طبقات اصلی ساختمان که حداکثر یک سوم مساحت طبقه زیر خود را داشته باشد. به جز در موارد خاص صنعتی، مجموع مساحت میان طبقه در یک طبقه نباید از یک سوم مساحت کل همان طبقه بیشتر شود.
۷۲–۱–۱–۳ میزان مقاومت حریق: مدتی که مصالح یا ترکیبی از آن، توانایی مقاومت در مقابل آتشی مستقیم مطابق “آزمایش حریق استاندارد” را داشته باشد.
۷۳–۱–۱–۳ نرده محافظ: حایل حفاظتی و ایمنی که برای جلوگیری از سقوط از ارتفاع طراحی شده باشد.
۷۴–۱–۱–۳ واحد زندگی (واحد مسکونی): فضا، اتاق یا اتاق هایی که به عنوان محل زندگی یک شخص یا خانواده در نظر گرفته شده و دارای وسایل زندگی باشد.
۷۵–۱–۱–۳ هتل: بنایی که اتاق های آن به منظور سکونت مسافران استفاده شود. این تعریف، شامل متل و سایر بناهای مشابهی که قصد ارائه امکانات سکونتی موقت را دارند، نیز می گردد.
