۱–۱۰–۱–۳ هتل ها و خوابگاه ها
۱–۱–۱۰–۱–۳ : راه های خروج در هتل ها و خوابگاه ها باید با ضوابط عمومی مندرج در بندهای ۲-۱-۳ تا ۹-۱-۳ و نیز ضوابط اختصاصی این بخش مطابقت داشته باشند.
۲–۱–۱۰–۱–۳ : در هر طبقه، از جمله طبقات زیر تراز تخلیه خروج که برای مقاصد عمومی به تصرف درآیند، باید حداقل دو خروج دور از هم در دسترس باشد.
۳–۱–۱۰–۱–۳ : دسترس های خروج های مختلف نباید مسیر مشترکی به طول بیش از ۱۰ متر داشته باشند، مگر آنکه تمام بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت شود که در آن صورت، استثنائاً این طول می تواند حداکثر به ۱۵ متر افزایش یابد. طول مسیر عبور در اتاق ها و سوئیت ها، در این اندازه گیری ها ملحوظ نمی شود.
۴–۱–۱۰–۱–۳ : هر اتاق یا سوئیت با مساحت بیش از ۱۸۵ مترمربع باید دست کم دو در دسترس خروج دور از هم داشته باشد.
۵–۱–۱۰–۱–۳ : تعداد و موقعیت خروجها باید به گونه ای در نظر گرفته شود که در راهروهای دسترس خروج، فاصله بین در هر اتاق یا هر فضا تا نزدیکترین خروج، حداکثر از ۳۰ متر تجاوز ننماید، مگر آنکه تمام راه دسترس خروج و کلیه بخش های همجوار و مربوط به آن، با ساختاری که مقاومت حریق آن معادل دوربند خروجها است، از بقیه قسمت های بنا جدا شده و تماماً توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت شود، که در آن صورت، فاصله مورد نظر می تواند حداکثر به ۶۰ متر افزایش یابد. طول راه های بیرونی دسترس خروج نیز استثنائاً می تواند حداکثر به ۶۰ متر افزایش یابد، مشروط بر آنکه ایمنی آنها مورد تائید کارشناس حفاظت از حریق قرارگیرد.
۶–۱–۱۰–۱–۳ : در داخل اتاق ها یا سوئیت ها، حداکثر فاصله تا یک راهروی دسترس خروج نباید از ۲۳ متر بیشتر شود، مگر آنکه تمام بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت گردد، که در آن صورت این فاصله می تواند حداکثر به ۳۸ متر افزایش یابد.
۷–۱–۱۰–۱–۳ : طول راه تخلیه خروج، از انتهای دوربند پلکان خروج تا معبر عمومی نباید از ۳۰ متر بیشتر باشد.
۸–۱–۱۰–۱–۳ : تمام هتل ها و خوابگاه های دارای بیش از ۲۵ اتاق، باید مجهز به تسهیلات روشنایی اضطراری باشند، مگر آنکه هر اتاق مستقیماً به بیرون بنا در تراز همکف راه داشته باشند.
۹–۱–۱۰–۱–۳ : تمام راه های خروج باید دارای روشنایی کافی و علایم مناسب مطابق بندهای ۸-۱-۳ و ۹-۱-۳ باشند.
۱۰–۱–۱۰–۱–۳ : طول بن بست ها برای هتل ها و خوابگاه ها ۱۰ متر است، که درصورت محافظت مسیر توسط شبکه بارنده خودکار این طول می تواند تا ۱۵ متر افزایش یابد.
۲–۱۰–۱–۳ بناهای آپارتمانی
۱–۲–۱۰–۱–۳ : راه های خروج در بناهای آپارتمانی باید با ضوابط عمومی مندرج در بندهای ۲-۱-۳ تا ۹-۱-۳ و نیز ضوابط اختصاصی این بخش مطابقت داشته باشند.
۲–۲–۱۰–۱–۳ : در درون واحدهای مسکونی، استفاده از پله های قوسی با رعایت مفاد مندرج در بند ۴-۳-۴-۱-۳ و استفاده از پله های مارپیچ با رعایت مفاد بند ۵-۳-۴-۱-۳، مجاز خواهد بود.
۳–۲–۱۰–۱–۳ : هر واحد مسکونی باید دست کم به دو خروج مجزا و دور از هم دسترسی داشته باشد، مگر در موارد مشخص شده در بند ۴-۲-۱۰-۱-۳ یا ۵-۲-۱۰-۱-۳ که استثنائاً دسترسی به یک خروج، مجاز شمرده شده است.
۴–۲–۱۰–۱–۳ : در موارد زیر، هر واحد مسکونی می تواند استثنائاً فقط به یک خروج، دسترسی داشته باشد:
الف) واحد مسکونی از طریق یک درگاه خروج، مستقیماً به خیابان یا حیاط مربوط شود.
ب) واحد مسکونی، با ارتفاع کمتر از ۲۳ مترمستقیماً به یک پلکان خارجی مطابق بند ۱۱–۳–۳–۱–۳ که حداکثر به دو واحد مسکونی واقع در یک طبقه اختصاص دارد، دسترسی داشته باشد.
پ) واحد مسکونی، دارای یک پلکان مختص به خود بوده که با موانع ۱ ساعت مقاوم حریق و بدون بازشو از دیگر بخش ها جدا شده باشد.
۵–۲–۱۰–۱–۳ : هر بنای آپارتمانی با حداکثر ۴ طبقه بالاتر از همکف، به ارتفاع حداکثر ۱۵ متر، با حداکثر واحد ۴ مسکونی در هر طبقه به شرط تطبیق با ضوابط زیر، استثنائاً می تواند فقط یک پلکان خروج داشته باشد:
الف) پلکان خروج توسط موانع حریق با حداقل ۱ ساعت مقاومت، کاملاً دوربندی شده باشد و درهای حریق خود بسته شو با نرخ ۱ ساعت محافظت حریق، تمام بازشوهای واقع بین دوربند پلکان و آن بنا را محافظت کنند.
ب) پلکان خروج، بیش از نیم طبقه پائین تر از تراز تخلیه خروج ادامه نداشته باشد.
پ) راهروهایی که به عنوان دسترس خروج استفاده می شوند، حداقل ۱ ساعت مقاومت حریق داشته باشند.
ت) فاصله عبوری بین در ورودی هر واحد مسکونی تا پلکان خروج، از ۱۰ متر بیشتر نباشد.
ث) ساختارهای افقی و قائم جدا کننده واحدهای مسکونی، حداقل دارای سه چهارم ساعت نرخ مقاومت حریق باشد.
تبصره: در مواردی که تمامی بنا به شبکه بارنده خودکار تائید شده مجهز شود، تعداد طبقات بنا را می توان تا یک طبقه افزایش داد، مشروط بر آنکه اولاً در جداره های خارجی بنا به تعداد کافی پنجره در دسترس ماموران آتشنشانی فراهم بوده، ثانیاً تجهیز بنا به شبکه بارنده خودکار در کاهش خطرات حریق موثر واقع گردد.
۶–۲–۱۰–۱–۳ : دسترس های خروج های مختلف نباید مسیر مشترکی به طول بیش از ۱۰ متر داشته باشند، مگر آنکه تمام بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت شود که در آن صورت استثنائاً این طول می تواند حداکثر به ۱۵ متر افزایش یابد. طول مسیر عبور در درون واحدهای مسکونی مستقل، در این اندازه گیری ها ملحوظ نمی شود.
۷–۲–۱۰–۱–۳ : حداکثر طول مجاز راهروهای بن بست ۱۰ متر است، مگر آنکه تمام بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت شود که در آن صورت، استثنائاً این طول می تواند به ۱۵ متر افزایش یابد.
۸–۲–۱۰–۱–۳ : در داخل واحدهای مسکونی مستقل، فاصله عبوری تا رسیدن به راهروی دسترس خروج، نباید از ۲۳ متر بیشتر شود، مگر در مواردی که بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت می شود که در آن صورت استثنائاً این فاصله می تواند حداکثر به ۳۸ متر افزایش یابد.
۹–۲–۱۰–۱–۳ : تعداد و موقعیت خروجها باید به گونه ای باشد که در راهروهای دسترس خروج، فاصله بین در ورودی هر واحد مسکونی تا نزدیکترین خروج، حداکثر از ۳۰ متر بیشتر نشود، مگر آنکه تمام بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت شود که در آن صورت فاصله مورد نظر می تواند حداکثر به ۶۰ متر افزایش یابدطول. راهروهای بیرونی دسترس خروج نیز استثنائاً می تواند حداکثر به ۶۰ متر افزایش یابد، مشروط بر آنکه ایمنی آنها مورد تائید مقام قانونی مسئول قرارگیرد.
۱۰–۲–۱۰–۱–۳ : تمام بناهای آپارتمانی با بیش از ۱۲ واحد مسکونی یا ۳ طبقه ارتفاع، باید دارای تسهیلات روشنایی اضطراری باشند، مگر آنکه هر واحد مسکونی، مستقیماً به بیرون بنا در تراز همکف راه خروج داشته باشد.
۱۱–۲–۱۰–۱–۳ : در تمام بناهای آپارتمانی که طبق مقررات، دارای بیش از یک خروج هستند، راه های خروج باید دارای روشنایی کافی و علائم مناسب مطابق ضوابط این مقررات باشند.
۱۲–۲–۱۰–۱–۳ : تصرف های مسکونی با شرایط ذیل می توانند در طبقات فوقانی تصرف های غیرمسکونی قرار گیرند:
الف) مسیر خروج تصرف مسکونی از واحدهای غیرمسکونی به وسیله دیوارهای ۱ ساعت مقاوم حریق جدا سازی شود.
ب) کلیه واحدهای غیرمسکونی به شبکه بارنده مجهز گردند.
۳–۱۰–۱–۳ اقامتگاه ها و بناهای مسافرپذیر
۱–۳–۱۰–۱–۳ : همه اقامتگاه ها، مسافرخانه ها، شبانه روزی ها و پانسیونهایی که به منظور اقامت موقت یا طولانی اشخاص و برای پذیرش۱۶ نفر و بیشتر طرح شوند و نیز تمام منازل با همین گنجایش و بیشتر که به این منظور تغییر و تبدیل یافته و اتاق های آنها به صورت کرایه ای و مجزا استفاده شوند، باید به طور متناسب دارای راه های خروج و فرار مطابق ضوابط عمومی مندرج در این مقررات و ضوابط اختصاصی مندرج در بندهای ۲-۳-۱۰-۱-۳ الی ۱۱-۳-۱۰-۱-۳ باشند. در مواردی که این گروه بناها سطح زیربنای کمتری داشته و گنجایش آنها از ۱۶ نفر کمتر باشد، مقررات اختصاصی ساده تر مندرج در بندهای ۱۲-۳-۱۰-۱-۳ تا ۱۸-۳-۱۰-۱-۳، ملاک عمل خواهد بود.
۲–۳–۱۰–۱–۳ : پلکان های داخلی باید به کمک دیوارهای با مقاومت دربرابر حریق ۲۰ دقیقه دوربندی شده و درهای آن مقاوم دود و خود بسته شو باشند.
۳–۳–۱۰–۱–۳ : مجموع ظرفیت خروج های طبقه همکف (همتراز معبر عمومی) باید برابر ظرفیت لازم برای بار متصرف این طبقه، به اضافه مجموع ظرفیت های مقرر شده برای پلکانها و شیبراه های منتهی به طبقه همکف در نظر گرفته شود.
۱۳–۳–۱۰–۱–۳ : هر اتاق خواب یا فضای زندگی در بناهای مسافرپذیر کوچک باید علاوه بر آنچه که در بند ۱۲-۳-۱۰-۱-۳ شرح داده شد، یک راه فرار دیگر مطابق مفاد مندرج در بند ۳-۴-۱۰-۱-۳ نیز داشته باشد، مگر آنکه آن اتاق یا فضا از طریق یک در، مستقیماً به بیرون بنا در سطح زمین یا به پاگرد یک پلکان بیرونی مربوط شود، که در آن صورت راه ثانویه فرار ضرورتی نخواهد داشت.
۱۴–۳–۱۰–۱–۳ : در بناهای مسافرپذیر کوچک، طبقات با مساحت بیشتر از ۱۸۵ مترمربع و اتاق های با فاصله بیشتر از ۲۳ متر تا راه ایمن فرار، باید دو راه فرار داشته باشند. این دو راه دور از یکدیگر بوده و به گونه ای طرح شوند که هر دو به طور معمول قابل استفاده باشند. در مواردی که تمام بنا توسط شبکه بارنده خودکار تائید شده محافظت شود، استثنائاً راه دوم ضرورتی نخواهد داشت.
۱۵–۳–۱۰–۱–۳ : پلکان های داخلی واقع در بناهای مسافرپذیر کوچک باید با ساختار حداقل ۲۰ دقیقه مقاوم حریق دوربندی شده و بازشوهای آنها توسط درهای مقاوم حریق خود بسته شو محافظت گردد.
۱۶–۳–۱۰–۱–۳ : در بناهای مسافرپذیر کوچک، عرض هیچ یک از بخش های راه فرار نباید از ۷۰۰ میلیمتر کمتر باشد. استثنائاً عرض درهای توالتها و حمامها را می توان حداقل ۶۰۰ میلیمتر اختیار نمود.
۱۷–۳–۱۰–۱–۳ : در بناهای مسافرپذیر کوچک، استفاده از پله های قوسی شکل با رعایت مفاد بند ۶-۴-۴-۱-۳ مجاز خواهد بود.
۱۸–۳–۱۰–۱–۳ : در بناهای مسافرپذیر کوچک، استثنائاً در مورد اتاق های مستقل می توان با رعایت مفاد بند ۷-۲-۴-۱-۳ از درهای با قفل کلیدخور استفاده کرد.
۴–۱۰–۱–۳ خانه های یک یا دو خانواری
۱–۴–۱۰–۱–۳ : راه های خروج و فرار در خانه های یک یا دو خانواری باید حسب مورد با ضوابط عمومی در بندهای ۲-۱-۳ الی ۹-۱-۳ و نیز ضوابط اختصاصی این بخش مطابقت داشته باشند.
۲–۴–۱۰–۱–۳ : در هر خانه یا واحد زندگی دارای دو اتاق و بیشتر، برای هر اتاق خواب یا فضای زندگی باید حداقل دو امکان فرار یا یک امکان فرار به اضافه یک روش محافظتی مناسب در نظر گرفته شود. هیچ یک از اتاق های خواب یا فضاهای زندگی نباید فقط از طریق نردبان، پلکان تاشو یا دریچه قابل دسترس باشند، دست کم یکی از امکانات فرار باید درگاه یا راه پله ای باشد که ارتباط بدون مانع واحد زندگی را به بیرون بنا در سطح خیابان یا زمین تأمین نماید. راه فرار دوم و یا روش محافظتی معادل آن باید حسب مورد با یکی از موارد زیر مطابقت داشته باشد:
الف) یک در، راه پله، راهرو یا فضایی که از راه فرار اصلی مجزا و دور بوده و بتواند ارتباط بدون مانعی به بیرون بنا در سطح خیابان یا زمین تأمین نماید.
ب) یک راه عبور از میان فضاهای مجاور یا هر راه فرار تائید شده، مشروط بر آنکه در طول راه، هیچ دری که در معرض قفل شدن قرار دارد، وجود نداشته و تمام مسیر از راه فرار اصلی مجزا و دور باشد.
پ) یک پنجره یا در بیرونی که از سمت داخل بدون نیاز به کلید یا هر وسیله خاص دیگر، قابل باز شدن بوده و بازشوی آن به طور مفید حداقل ۵۰۰ میلیمتر عرض و ۱۰۵۰ میلیمتر ارتفاع و یا حداقل ۹۰۰ میلیمتر عرض و ۶۰۰ میلیمتر ارتفاع داشته باشد. همچنین لبه پائینی بازشو نباید بیش از ۱۱۰۰ میلیمتر از کف اتاق بالاتر واقع شده باشد. این پنجره یا در، فقط در موارد زیر می تواند به عنوان راه فرار دوم مورد قبول واقع شود:
۱) لبه بالایی بازشوی پنجره در فاصله حداکثر ۶ متری از سطح زمین واقع شده باشد.
۲) با توجه به نوع امکانات آتش نشانی، پنجره مستقیماً برای گروه امداد یا نیروهای آتشنشانی قابل دسترس باشد و موضوع مورد تائید مقام قانونی مسئول قرارگیرد.
۳) پنجره یا در به یک بالکن بیرونی باز شود.
ت) اتاق خواب یا فضای زندگی توسط ساختاری با حداقل ۲۰ دقیقه مقاوم حریق از تمام دیگر بخش های آن واحد مسکونی جدا شده و به دری که برای ۲۰ دقیقه مقاومت حریق و حداقل امکان نشت دود طراحی و به طور متناسب نصب شده، مجهز شود. همچنین تمهیدات لازم به منظور تخلیه دود و تأمین هوای تازه برای متصرفان در نظر گرفته شده باشد.
راه فرار دوم یا روش محافظتی معادل آن، تنها درصورتی ضروری نخواهد بود که اتاق خواب یا فضای زندگی دارای دری باشد که مستقیماً به بیرون بنا باز می شود به گونه ای که از آن طریق بتوان به سطح زمین یا معبر عمومی راه یافت.
۳–۴–۱۰–۱–۳ : برای هر طبقه از هر واحد مسکونی یا فضای زندگی که مساحت آن از ۱۸۵ مترمربع بیشتر بوده یا فاصله دسترسی آن به راه فرار اصلی از ۲۳ متر بیشتر باشد، باید دو راه فرار دور از هم پیش بینی شود.
۴–۴–۱۰–۱–۳ : هیچ یک از مسیرهای مقرر شده به عنوان خروج یا راه فرار اصلی از هر اتاق به بیرون بنا، نباید از میان اتاق یا آپارتمانی که تحت کنترل فوری متصرفان اتاق قرار ندارد، عبور کند. همچنین این مسیرها نباید از میان فضاهایی مانند حمام و توالت که در معرض قفل شدن قرار دارند، بگذرند.
۵–۴–۱۰–۱–۳ : حداقل عرض درهای واقع در راه های فرار، ۷۰۰ میلیمتر است. در توالتها و حمام ها استثنائاً می تواند به عرض حداقل ۶۰۰ میلیمتر در نظر گرفته شود.
۶–۴–۱۰–۱–۳ : انتخاب چفت در رختکن ها یا صندوقخانه ها باید از نوعی باشد که کودکان بتوانند در را از سمت داخل به راحتی باز کنند. همچنین قفل در حمامها باید دارای طرحی باشد که درمواقع اضطرار بتوان در قفل شده را از سمت بیرون باز کرد.
۷–۴–۱۰–۱–۳ : در خانه های یک یا دو خانواری، اندازه های مربوط به عرض، ارتفاع و کف پله ها تابع مفاد مندرج در بند ۵-۴-۴-۱-۳ است و در داخل هر واحد زندگی، استفاده از پله های قوسی شکل با رعایت مفاد مندرج در بند ۶-۴-۴-۱-۳ و استفاده از پله های مارپیچ با رعایت مفاد مندرج در بند ۷-۴-۴-۱-۳ مجاز خواهد بود.
