هدف این مبحث تعیین حداقل ضوابط و مقررات برای طرح و اجرای ساختمان ها در برابر اثرهای ناشی از زلزله است به طوری که با رعایت آن انتظار می رود:
-۱ با حفظ ایستایی ساختمان در زلزله ای خیلی شدید، تلفات جانی به حداقل برسد و نیز ساختمان در برابر زلزله ای شدید، بدون وارد شدن آسیب عمده سازه ای قادر به مقاومت باشد.
الف: ساختمان های با گروه خطرپذیری یک، در زمان وقوع زلزله ای شدید، تغییر قابل توجهی در مقاومت و سختی اجزای سازه ای آنها مشاهده نشود و استفاده بی وقفه از آن امکان پذیر باشد و در زمان زلزله ای خیلی شدید خسارات سازه ای و غیر سازه ای به حداقل برسد، به طوری که قابل مرمت باشد.
ب: ساختمان های با گروه خطرپذیری دو، در زمان وقوع زلزله ای شدید آسیب سازه ای و غیر سازه ای در آنها کم و محدود باشد به نحوی که با انجام مرمت بخش های آسیب دیده، ادامه بهره برداری از ساختمان میسر باشد و در زلزله ای خیلی شدید، آسیب سازه ای و غیرسازه ای عمده ای را متحمل نگردد.
پ: ساختمان های با گروه خطرپذیری سه، در زمان زلزله ای شدید، خسارات سازه ای و غیرسازه ای به حداقل برسد و در زلزله ای خیلی شدید، ایستایی خود را حفظ کرده و تلفات جانی به حداقل برسد.
-۲ کلیه ساختمان های بلندتر از ۵۰ متر و یا بیشتر از ۱۵ طبقه و نیز کلیه ساختمان های با گروه خطرپذیری یک و دو با هر تعداد طبقه در برابر زلزله ای خفیف بدون آسیب چندانی قابلیت بهره برداری خود را حفظ نمایند.
زلزله خیلی شدید، زلزله ای است که احتمال وقوع آن و یا زلزله ای بزرگتر از آن در ۵۰ سال عمر مفید ساختمان دو درصد باشد. این زلزله، حداکثر زلزله محتمل نامیده می شود (دوره بازگشت ۲۴۷۵ سال).
زلزله شدید، زلزله ای است که احتمال وقوع آن و یا زلزله ای بزرگتر از آن در ۵۰ سال عمر مفید ساختمان ده درصد باشد. این زلزله، زلزله طرح نامیده می شود (دوره بازگشت ۴۷۵ سال).
زلزله خفیف، زلزله ای است که احتمال وقوع آن و یا زلزله ای بزرگتر از آن در ۵۰ سال عمر مفید ساختمان ۹۹.۵درصد است. این زلزله، زلزله سطح بهره برداری نامیده می شود (دوره بازگشت حدود ۱۰ سال).
