۱-۳-۱-۱: طراحی سازه ها در برابر انفجار مستلزم آگاهی از ویژگی های دینامیکی مصالح است.
مصالح پاسخ های متفاوتی در مقابل بارهای دینامیکی نسبت به بارهای استاتیکی از خود نشان می دهد. تحت بارگذاری دینامیکی مصالح به افزایش مقاومتی میرسند، که به طور قابل ملاحظه ای مقاومت سازه ای را ارتقا می دهد.
۲۱-۳-۱-۲: سازه های در معرض بارهای انفجاری جهت جذب انرژی، وارد محدوده تغییر شکل های فرا ارتجاعی می شوند. در نتیجه مصالح تشکیل دهنده سازه باید دارای رفتار فرا ارتجاعی و شکل پذیری مناسب باشند.
۲۱-۳-۱-۳: در بارهای انفجاری، اعمال بار و افزایش تنش در اعضاء بسیار سریع اتفاق میافتد. این بار به صورت آنی و گذراست و زمان تناوب آن در اکثر موارد بسیار کوتاه تر از زمان تناوب سازه می باشد.
۲۱-۳-۱-۴: در طراحی انفجاری، پذیرش تسلیم اعضا از جنبه اقتصادی ضروری است. همچنانکه عضو وارد محدوده فرا ارتجاعی می شود، جذب انرژی انفجار با ایجاد تعادل بین انرژی انفجار در مقابل انرژی کرنشی عضو ادامه می یابد.
۲۱-۳-۱-۵: مقدار انرژی کرنشی قابل جذب توسط سازه، تابعی از ویژگی های استاتیکی و دینامیکی مصالح، ویژگی های مقاطع و مقدار تغییرشکل های خمیری مجاز می باشد. مقدار کل انرژی انفجار که باید جذب شود تابعی از بار حداکثر و مدت زمان تداوم انفجار می باشد.
۲۱-۳-۱-۶: پاسخ مصالح تحت بارگذاری دینامیکی به طور محسوسی متفاوت از بارگذاری استاتیکی است. در بارگذاری سریع، مصالح نمی توانند با نرخ مشابه بار وارده، تغییر شکل دهند. این خاصیت باعث ایجاد افزایش در سطح تنش تسلیم و همچنین تنش نهایی قبل از گسیختگی می شود. به طور کلی، هرچه مصالح سریعتر تغییر شکل دهند (افزایش سریع نرخ کرنش)، مقاومت مصالح افزایش می یابد.
۲۱-۳-۱-۷: افزایش مقاومت ایجاد شده به علت بارگذاری سریع به عضو اجازه می دهد تا مقاومت سازه نسبت به حالت استاتیکی افزایش یابد. این تاثیرات در طراحی انفجاری با استفاده از ضریب افزایش دینامیکی (به بخش ۲۱-۳-۴ رجوع شود) در نظر گرفته می شود.
