۹-۷-۵-۱: بتن باید در طول عملیات بتن ریزی با استفاده از وسایل مناسب متراکم شود. به گونه ای که میلگردها و اقلام مدفون را به طور کامل در بر گیرد و قسمت های داخلی و به خصوص گوشه های قالب ها را به خوبی پر کند. در بتن های خودتراکم، نیازی به استفاده از وسایل متراکم کننده نیست.

۹-۷-۵-۲ : ویبراتور باید در داخل بتن به طور منظم و در فواصل مشخص به نحوی فرو برده شود که دو قسمت لرزانیده شده با هم، همپوشانی داشته باشند. قسمتی از ویبراتور باید در لایه زیرین که هنوز حالت خمیری دارد، فرو رود.

۹-۷-۵-۳ : ویبراتور باید تا حد امکان به صورت قائم وارد بتن گردد و به آرامی بیرون کشیده شود تا حباب هوا داخل بتن باقی نماند.

۹-۷-۵-۴ : فاصله بین نقاط فرو بردن ویبراتور می باید حداکثر ۱.۵ برابر شعاع عملکرد موثر ویبراتور باشد.

۹-۷-۵-۵ : در صورت استفاده از ویبراتورهای متصل به قالب برای تراکم بتن دیوارها و ستون ها، طول 800 میلی متری بالای این اعضا را می باید با ویبراتور شلنگی (درونی) نیز متراکم کرد.

۹-۷-۵-۶ : در کاره ای کوچک و محدود و مخلوط های خمیری و روان، می توان با اجازه دستگاه نظارت از میله فولادی (تخماق) یا وسایل مشابه برای تراکم بتن استفاده نمود. میله باید به اندازه کافی وارد بتن شود تا بتواند به راحتی به انتهای قالب یا انتهای لایه مربوط به همان مرحله بتن ریزی برسد. ضخامت میله باید چنان انتخاب شود که به راحتی از بین میلگردها عبور نماید.

۹-۷-۵-۷ : تراکم بتن ستون ها می باید الزاما توسط ویبراتورهای ماشینی صورت گیرد.

۹-۷-۵-۸ : تراکم بتن می باید پیش از شروع گیرش سیمان صورت گیرد.