بتن سبک عبارت است از بتنی که وزن مخصوص آن به طور محسوسی کمتر از وزن مخصوص بتنی است که با سنگدانه های طبیعی یا شکسته ساخته می شود. بتن سبک در سه نوع طبقه بندی می شود که عبارتند از:

الف) بتن سبک غیر سازه ای که معمولا به عنوان تیغه های جداساز و عایقهای صوتی در کف مورد استفاده قرار می گیرد، دارای وزن مخصوص کمتر از 800 کیلوگرم بر متر مکعب می باشد. با وجود وزن مخصوص کم، مقاومت فشاری آن حدود 0.35 تا 7 مگاپاسکال است.

ب) بتن سبک سازه ای که دارای مقاومت و وزن مخصوص کافی می باشد به گونه ای که کاربرد آن در اعضای سازه ای مجاز شمرده می شود. این بتن دارای وزن مخصوصی بین 14 تا 19کیلونیوتن بر متر مکعب بوده و حداقل مقاومت فشاری مورد نیاز برای آن 17 مگاپاسکال است.

ویژگی های فیزیکی و شیمیایی الزامی نمونه های بتن سبک سازه ای مطابق جدول۹-۱۰-۱۶ می باشد. همچنین ضوابط الزامی دانه بندی سنگدانه های سبک مصرفی در این بتن، مطابق جدول۹-۱۰-۱۷ می باشد.

ج) بتن سبک متوسط که از لحاظ وزن مخصوص و مقاومت فشاری در محدوده ای بین بتن های سبک غیر سازه ای و سازه ای قرار دارد. مقاومت فشاری این بتن ها بین 7 تا 17 مگاپاسکال و جرم مخصوص آنها 8 تا 14 کیلونیوتن بر متر مکعب می باشد.

بتن سبک اغلب به عنوان جایگزین مناسب و یا مکمل بتن معمولی و به منظور کاهش وزن ساختمان به کار می رود، هر چند مقاومت فشاری آن در مقایسه با بتن معمولی مقدار کمتری است.

کارایی بتن تازه سبک، نیاز به توجه خاصی دارد، زیرا سنگدانه های سبک در مخلوط های دارای روانی زیاد، تمایل به جدا شدن دارند. بنابراین لازم است که حداکثر اسلامپ محدود شده و از ماده افزودنی حباب هواساز به میزان 5 تا 7 درصد (صرف نظر از افزایش دوام بتن در برابر یخ زدن و آب شدن) استفاده شود تا بدون جداشدگی سنگدانه ها و آب انداختگی بتن، کارایی مورد نظر حاصل گردد.

بتن سبک در مقایسه با بتن معمولی، رطوبت بیشتری از خود عبور داده و بنابراین دارای جمع شدگی ناشی از خشک شدن و خزش بیشتری هستند که باید در طراحی مورد توجه قرار گیرد.