در آسانسورهایی که احتمال جابجایی افراد ناتوان جسمی بیشتر است، (ساختمانهای دسته دوم، سوم و چهارم)، علاوه بر رعایت کلیه ضوابط آسانسورها باید ضوابط و مقررات زیر نیز رعایت گردد:

۱۵-۲-۳-۱: عرض دِر طبقات حداقل باید 800 میلیمتر باشد، ولی توصیه میشود در طبقات برای این نوع آسانسور، از نوع اتوماتیک و با عرض 900 میلیمتر انتخاب شود.

۱۵-۲-۳-۲: مسیر دسترسی به در آسانسور مخصوصا ورودی اصلی باید بدون مانع یا شیب تند باشد.

۱۵-۲-۳-۳: حداقل عرض کابین در ساختمانهای عمومی 1100 میلیمتر و حداقل عمق 1400 میلیمتر باشد.

۱۵-۲-۳-۴: حداقل یک دستگیره روی یک دیواره کابین در ارتفاع 900 میلیمتر نصب شود، سطح مقطع این دستگیره بین 30 تا 45 میلیمتر با شعاع انحنای 10 میلیمتر و فاصله آن از دیوار کابین حداقل 35 میلیمتر باشد.

۱۵-۲-۳-۵: در صورتیکه نیاز به تعبیه صندلی تاشو برای نشستن افراد ناتوان در داخل کابین باشد نشیمن این صندلی باید حداقل 300 میلیمتر عمق و 400 میلیمتر عرض داشته باشد و در ارتفاع 500 میلیمتری از کف کابین نصب شود و حداقل 100 کیلوگرم بار را تحمل نماید.

۱۵-۲-۳-۶: حداکثر رواداری توقف در تراز طبقه ± 10 میلیمتر باشد.

۱۵-۲-۳-۷: زمان باز ماندنِ در، متناسب با نوع کاربری توسط افراد ناتوان، از 2 تا 20 ثانیه قابل تنظیم باشد.

۱۵-۲-۳-۸: در آسانسورهای تکی لازم است کنار درِ آسانسور حداقل یک شستی احضار و در آسانسورهای گروهی که روبروی هم هستند در هر دیوار تعبیه گردد.

۱۵-۲-۳-۹: لازم است رسیدن آسانسور به طبقه مورد نظر و شروع باز شدن در طبقه با صدای زنگی که شدت صوتی آن قابل تنظیم از 35 تا 65 دسیبل باشد، اعلام گردد.

۱۵-۲-۳-۱۰: علاوه بر وجود نشان دهنده جهت حرکت آسانسور در داخل کابین، باید جهت حرکت به صورت علائم صوتی نیز مشخص شود. بدین منظور سیگنالهای صوتی منقطع تکی برای نشان دادن جهت حرکت به سمت بالا و دوتایی برای نشان دادن جهت حرکت به سمت پایین در داخل کابین پخش شود.