در این بخش ملاحظات و تدابیر کلی، برای کاهش نیاز انرژی تأسیسات مکانیکی ساختمانها، بیان شده است.
الف) بکارگیری سیستمها و تجهیزات فعال، یا غیرفعال که از منابع انرژی تجدیدپذیر، مانند خورشید و زمین گرمایی، بهره میبرند، به خصوص در ساختمانهای با زیربنای بیش از 2000 متر مربع، توصیه میشود.
ب) تجهیزات تأمین نیازهای سرمایی و گرمایی، تهویه و آب گرم مصرفی، مانند انواع بخاری ها، کولرها، پمپ های حرارتی، پمپها، آبگرمکنها، دمنده ها (فنها)، و اجزای مختلف موتورخانه ها، باید دارای برچسب انرژی باشند.
ج) فضاهای کنترل شده ساختمان نباید به طور مستقیم با فضاهای کنترل نشده یا فضای خارج در ارتباط باشند و باید، به شکل مناسبی، با استفاده از در، جداکننده و مانند آنها، از این فضاها جدا شوند. در فضاهای کنترل شده پرتردد، لازم است در به صورت خودکار بسته شود.
د) در هتل ها، بیمارستان ها، ادارات، مجتمع های تجاری و ساختمانهای با کاربری مشابه، لازم است سیستمی برای توقف خودکار سرمایش و گرمایش، در صورت باز ماندن طولانی مدت بازشوهای خارجی، پیش بینی شود. در این نوع ساختمان ها، کاربرد سیستمهای هوشمند توصیه میشود.
ه) در واحدهای مستقل ساختمانی که گرمایش، سرمایش یا آب گرم مصرفی آنها با یک سیستم مشترک تأمین می شود، توصیه می شود که برای هر یک از واحدها کنتور اندازه گیری مصرف انرژی نصب گردد، تا اثر تدابیر به کار برده شده برای کاهش مصرف انرژی در هر واحد، جداگانه محاسبه و عاید همان واحد گردد.
و) در ساختمانهای گروه یک، چنانچه نیاز انرژی بخشی از ساختمان، یا بخشی از سیستمهای آن، زیاد باشد، نصب کنتور اندازه گیری جداگانه برای آن الزامی است.
ز) دمای هوای داخل فضاها، در محل حضور افراد، باید در اوقات سرد سال حداکثر 20 درجه سلسیوس و در اوقات گرم سال حداقل 28 درجه سلسیوس تنظیم شود. در مناطق مرطوب، دمای هوای فضاها در اوقات گرم سال باید بسته به مورد تعیین شود، و در هیچ حالتی نباید کمتر از 25 درجه سلسیوس باشد. برای فضاهای دارای شرایط خاص، رعایت مقادیر فوق لازم نیست و دماهای تنظیم گرمایش و سرمایش آنها را باید بسته به مورد تعیین کرد.
تبصره: در مورد کولرهای آبی نیاز به رعایت مقررات دمای مبنا نیست.
ح) در ساختمان هایی، مانند ساختمان های صنعتی، که کنترل دمای کل هوای داخل ضرورت ندارد، نیازهای آسایش حرارتی باید به صورت موضعی تأمین گردد.
