طراحی ساختمان های بنایی به دو روش تنش مجاز و مقاومت نهایی صورت می گیرد.
فرضیات طراحی به روش تنش مجاز بر اساس تنش های مجاز و فرض توزیع خطی تنش و کرنش و در نظر گرفتن این که کلیه تنش ها در محدوده ارتجاعی می باشند به قرار زیر است:
۱- مقاطع صفحه ای پیش از خمش، پس از خمش نیز مستوی باقی می مانند.
۲- تنش، متناسب با کرنش است.
۳- ترکیب اعضای بنایی، یک عضو همگن را تشکیل می دهد.
۴- بنایی هیچگونه تنش کششی را تحمل نمی نماید.
۵- میلگرد کاملا توسط ملات یا دوغاب محصور و با واحد بنایی پیوند دارد، به طوری که مجموعاً دارای رفتار همگن بوده و در محدوده تنش های مجاز، عمل می کنند.
روش طراحی مقاومت نهایی بر اساس فرضیات زیر استوار است:
۱- میلگرد کاملاً توسط مصالح بنایی محصور شده و پیوستگی کرنش بین ملات و میلگرد وجود دارد، به طوریکه بارهای اعمالی به صورت مرکب تحمل می شوند.
۲- مقاومت اسمی مقاطع بنایی مسلح برای ترکیب خمش و بار محوری بایستی بر اساس اعمال شرایط تعادل و سازگاری کرنش ها باشد.
۳- توزیع کرنش در عمق مقطع، خطی در نظر گرفته می شود.
۴- حداکثر کرنش قابل استفاده در دورترین تار فشاری بنایی باید برابر با 0.003 برای بنایی رسی و 0.0025 برای بنایی بتنی فرض شود.
۵- مقدار تنش میلگرد در محدوده ارتجاعی از حاصلضرب مدول الاستیسیته در کرنش میلگرد به دست می آید. برای کرنش های بزرگتر از کرنش حد ارتجاعی، تنش در میلگرد باید مستقل از کرنش و برابر با مقاومت تسلیم در نظر گرفته شود.
۶- در محاسبات خمش و نیروهای محوری باید از مقاومت کششی بنایی صرف نظر کرد، ولی برای محاسبه خیز مقاومت کششی بنایی باید در نظر گرفته شود.
۷- تنش بنایی در دورترین تار فشاری برابر با 0.85 مقاومت فشاری مشخصه بنایی است که در ناحیه فشاری و تا عمق 0.8 فاصله بین تار کنش فشاری حداکثر و محور خنثی به صورت یکنواخت توزیع می شود.
در طراحی به روش تنش مجاز، تنش های ایجاد شده در بنایی بتنی یا رسی نباید از مقادیر مجاز ارائه شده در آیین نامه های معتبر تجاوز نماید.
در طراحی به روش مقاومت نهایی، مقاومت طراحی ارائه شده در آیین نامه های معتبر که عبارت است از مقاومت اسمی ضربدر ضریب کاهش مقاومت باید برابر یا بیشتر از مقاومت لازم باشد.
تحلیل و طراحی این ساختمان ها تا زمان تدوین مقررات مربوط به این فصل، با استفاده از آیین نامه های معتبر مجاز می باشد.
